Kijk uit! Het circus is in de stad! Ver weg, op de Mullerpier heeft een of ander Staatscircus zijn tenten opgezet. Er wordt er een parade georganiseerd om de Rotterdammers naar de voorstellingen te lokken.

Meestal een optocht van niks, die niet op kan tegen het beeldgeweld van de binnenstad. Wat geen maat heeft, verkruimelt in Rotterdam tot weergaloze armoedigheid. Al worden er duizend acrobaten, clowns en circusdieren ingezet, het blijft niks.

Maar als de stoet zich in beweging zet en de bocht van de Puntegaalstraat neemt, ziet de fotograaf een kameel in de stoet. Opeens verschijnt in zijn geheugen het kunstwerk op het dak van de Kunsthal. Niemand kent het beeld van de Man met de Kameel. Alleen de fotograaf heeft oog voor details. Hij weet: vijfhonderd meter nog, dan komt het grote moment! Dan ontmoet het beeld de werkelijkheid en treft de kameel uit de karavaan de kameel van de Kunsthal.

De fotograaf schuift mee met de stoet. Hij zoekt naar zijn ideale standpunt. Hoger. Lager. Nog tweehonderd meter. Auto’s rijden aan de andere kant van de weg. Een vrachtauto kan het moment verpesten. Een olifant in de stoet ook. Nog vijftig meter. De fotograaf loopt vooruit. Neemt de kameel op het dak in het vizier. Van links komt de karavaan. Met de Egyptische kamelendrijver. Nog tien meter. Lager. Door de knieen. Neus tegen neus. Geen auto, godzijdank!

Het juiste moment. De kus van de kamelen.

Waar ontstaat een foto? Vijfhonderd meter voor de ontmoeting, als de fotograaf het beeld voelt aankomen? Als de fotograaf klikt? Of later, in de donkere kamer. De computer. Of in het hoofd van de toeschouwer, als we de neuzen van de kamelen tegen elkaar zien? Zijn wij het zelf die de ontmoeting tot stand willen brengen?

(...)

Reyngouds Rotterdam toont ons het leven in de spelonken van de stad.
De fotograaf wijst aan waar de kamelen elkaar ontmoeten. Hij maakt contact met mensen, gebaart, klimt op keukentrapjes, lacht, roept en verleidt.
Hij kijkt en laat de mensen kijken.